ماس ورتائڻ کان پرهيز
سائين نيڻو رام جن جتي خطرناڪ جيوَ جنتُن، نانگن، بلائن يا وڇوئن وغيره کي به مارڻ نه ڏيندا هئا سو معصوم جانورن جو گوشت کائڻ ڪيئن ڏيندا. سائين جن تقريباً سموري ڳوٺ جي ماڻهن کي گوشت کائڻ کان روڪيندا هئا. جيڪو مهاتما وڻ مان ڏندڻ ٽوڙڻ کان روڪيندو هجي سو ڪيئن جانور جو گوشت کائڻ جي اجازت ڏيندو. ڇو جو هُو هر جيوَ آتما ۾ پرماتما کي پسندو آهي. سنت جن اڪثر اهو شعر به چوندا هئا:
سـڀ ۾ پنهـون پـاڻ، ڪونهـي ٻـيـو ٻروچ ري
پري نهارڻ پرين کي، هي به ڄٽن سندو ڄاڻ
نت سائين تو ساڻ، راتان ڏينهن روحل چوي.
ايتريقدر جو پنهنجي چرڻا امرت (ڪارا مرچ) به وئشڻو کي ڏيندا هئا پر اڄڪلهه جيڪو اچي سو پيو چرڻا امرت وٺي. ڪافي ماڻهن کان سائيـن جن گوشت کائڻ ڇـڏرايو هـو، اُنهن مان ڪي ڪي گوشت کائڻ ڇڏينـدا نه هئـا، پر پوءِ به چوندا هئا ته سائين ڪو نه ٿا کائون.
جئرامداس لکومل بُٽاڻي سائين جن جو پڪو پريمي هو. هُو سائين وٽ سدائين ايندو رهندو هو. سندس ڪٽنب وارا ڏينهن ڏيهاڙي کيٽپال ڏَيوَ لاءِ، جنهن جا اُهي پوئلڳ هئا، ٻڪري جو جهاٽڪو (ٻلي چاڙهڻ) ڪندا هئا. ڇوڪري جو مُنڻ ڪيائون ٿي ته جهاٽڪا ڪرڻ جو پروگرام هو، سائين جهاٽڪو ڪرڻ کان منع ڪئي ۽ چيائون ته توهان پريشان نه ٿيو، ڪجهه نه ٿيندو. کيٽپال راجپوت آهي. مان پاڻهـي اُن کي مڃائيندس. يعني اِن ڳالهه لاءِ راضي ڪندس پوءِ هن جهاٽڪا ڪرڻ ڇڏيا ته سڀني پاڙي وارن به جهاٽڪو ڪرڻ ڇڏي ڏنو ۽ ڪنهن کي ڪجهه به نه ٿيو. ڪافي ماڻهو سائين نيڻو رام جن وٽ پٽ ٿيڻ جو سوال کڻي اينـدا هئا ته سائين نيڻو رام چوندا هئا ته گوشت ڇڏيو ته پٽ پاڻهي ٿيندو. جيئن گـوشت ڇڏينـدا هئا ته کين پٽ ٿيندو هو ۽ ڪي وري کائڻ شروع ڪندا هئا ته کين پريشاني ڏسڻي پوندي هئي.
ڀڳت ڀوڄراڄ به گوشت کائيندو هو، اُن کي به سائين نيڻو رام گوشت کائڻ ڇڏرايو. وري جڏهن ڊاڪٽرن کائڻ جي لاءِ ڇيو ته سائين نيڻو رام کين چيو ته اوهين کائو ڀلي پر اوهان کي وڻندو ڪونه سو اُهي کائيندا هئا پر من کائڻ تي راضي نه ٿيندو هو.
تُلـسي جتنا هَيتَ حَـرام سَي، اُتنا هَرِي سـَي هوءِ
سِيڌا جائيَ وئنڪُٺ ۾، تيرا پلا نه پڪڙي ڪوءِ