راما ٻائي صاحب
پـارس جـيـئـن آهي ست سنگ سنسار ۾،
ڪنچن ڪري سو پلڪ ۾ لوهه کي بدلائي،
هر ڪنهن من ڀائي شري هنس حال تنهن سنگي.
شريمتي رامان ٻائي هن ڪلجُڳ جي دور ۾ منش جاتيءَ لاءِ هڪ وڏو سهارو آهي. هن ڪلجڳ ۾ منش رجوگڻ، تموگڻ جي سمنڊ ۾ ٿاپوڙا پيو هڻي. هر وقت تموگڻ جهڙي مايا مڇي جي شڪل ۾ ڏيکاءُ ڏي ٿي ته ڊڪ پائي اوڏانهن ٿو ته وري رجو گڻ موه روپي شڪل ۾ پٽ، زال جي صورت ۾ سڏي ٿو ته وري ٿاپوڙا هڻي اتي پهچي ٿو.
شريمتي راما ٻائي صاحبه ستو گڻ جي تصوير به هن ماياوي سمنڊ ۾ موجود آهي پر هن ڪلجُڳ جي منش کي ٽن گُڻن واري مايا وچان اهڙي هستي جا ٻول ٻُڌڻ ۽ پنهنجو جيون سڦلو ڪرڻ جو ٽائيم نه آهي ڇو جو سائنس وسيلي انسان ترقي ڏاڍي ڪئي آهي. اڄ جي منش کي سڀ سهوليتون موجود آهن. ريموٽ تي در کلي پوي ٿو، پنکا ۽ اي.سي هلن ٿا، گاڏي هلي ٿي پر جيڪو سندس اندر ريموٽ موجود آهي. انهيءَ جي چاٻي ٻائي صاحبه جهڙي سنتن وٽ آهي.
پـيـارا ست سنگ ڏي تون هلي آءُ،
هي لکن روپين جـي گهـڙي آءُ،
هي ڪـروڙن روپين جي گهڙي آءُ.