هر آتما ۾ پر ماتما
سائين نيڻو رام وشال ٻڌي ۽ گيان وارا هئا. اهو هر جيو آتما ۾ پرماتما کي ڏسندا هئا، تنهن ڪري هر جيو جنتو پکي، ٻوٽا، جانور مطلب ته سرشٽي جي هر ساهواري سان بي انتها پيار ڪندا هئا. آشرم ۾ رام تلاءُ جي اولهه واري ڪناري ته ٻه ڄاڙا نم جا وڻ هوندا هئا، انهن کي ”رام لڇمڻ“ چوندا هئا. اڄ به آرتيءَ جي وقت سڀ کان پهرين ڌوُنپ (کيرو) انهن وڻن جي نشان اڳيان ڪندا آهن، ڇاڪاڻ ته سائين جي پرلوڪ پڌارجڻ کان پوءِ اُهي پاڻمرادو آهستي آهستي ختم ٿي ويا. پورڻ ڀارتي آشرم واري ڄار، جنهن جي هيٺان سائين جن ويهندا هئا، اُن کي جانڪي ماتا ڪري ڪوٺيندا هئا ۽ ڪنڊيءَ جو وڻ، جيڪو رام تلاءُ جي ڏاکڻين پاسي آهي، اُن کي بدري نارائڻ ۽ ٻين ٻن وڻن کي گنگا ۽ جمنا ڪري ليکيندا هئا. اُن کان سواءِ پکين جا به نالا رکيل هئا. پکين سان به بي انتها پريم هوندو هو. پکين کي مٺايون هٿن جي تريءَ تي رکي کارائيندا هئا