غصو پيار جو حصو
سائين نيڻو رام جن خاموش ۽ سادي طبعيت جا مالڪ هوندا هئا. تقريباً گهڻو وقت مون (ماٺ) ۾ گذاريندا هئا. جڏهن پاڻ اپديش ڏيندا هئا ته کل مک لهجي ۾ ڳالهائيندا هئا، جيئن سامهون واري ٻڌندڙ تي ڳالهه جو اثر ٿئي. سائين نيڻو رام غصي کانسواءِ گاريون به ڏيندا هئا. اِها ڪيفيت تڏهن ٿيندي هئي، جڏهن ڪو صحيح نموني ڪم نه ڪندو هو. پر سائين جن جون گاريون به دعائن وانگر هونديون هيون. ڪافي واپاري چوندا هئا ته جنهن ڏينهن سائين جن جون گاريون ملنديون هيون، اُن ڏينهن ڪاروبار به سٺو ٿيندو هو. پر جڏهن گاريون نه ملنديون هيون ته پورو ڏينهن ڌنڌو به گهٽ ٿيندو هو. هڪ پريمي روزانو ايندو هو. سائين جن کيس ڪنهن نه ڪنهن ڳالهه تان گاريون ڏيندا هئا. هن جو ڌنڌو اڳي جي بنسبت سٺو ٿيندو هو. هڪ ڏينهن پريمي آيو ته سائين جن کيس ڪجهه به نه چيو. هن سوچيو ته اڄ دعائون نه مليون ته ڌنڌو نه ٿيندو. سو سوچي سمجهي ائين ڪرڻ لڳو جيئن سنت جن گاريون ڏين. پر سائين جن ڪجهه نه چيس. پريمي دڪان تي ويو، ڌنڌو گهٽ ٿيو ته شام جو سائين جن وٽ آيو. تنهن تي سائين جن پڇيس، اڙي صبح جي وقت ڪهڙي مستي لڳائي ويٺو هئين؟ تڏهن پريمي سربستي ڳالهه ڪري ٻڌائي. تڏهن سائين جن چيو ته هاڻ وڃ تنهنجو ڌنڌو سدائين سٺو ٿيندو.
سائين نيڻو رام جنهن من جون واڳون مضبوط جهليون هجن ۽ من کي قابو رکيو هجي، ڪام، لوڀ، موهه ۽ اهنڪار تي قابو پاتو هجي تنهن کي ڪروڌ ۽ غصو ڪيئن ٿئي. پر جيڪڏهن ڪو ڪنهن جيوَ، جنتو کي ماري، ڪو ڪيل وچن ٽوڙي، ڪو وڏن جي عزت نه ڪري ته سائين جن ڪيئن بردشت ڪن؟ پوءِ ته جيڪو من ۾ ايندو هو سو چئي ڏيندا هئا.